Aktualności

W dniu 08 października 2022 roku pożegnaliśmy na zawsze Docenta Waldemara Bachmacza, niezwykłego człowieka, oddanego męża, ojca i dziadka, ale także niezwykle zasłużonego pracownika Politechniki Częstochowskiej, byłego prodziekana Wydziału Budowy Maszyn oraz byłego dyrektora Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn.

Docent Bachmacz urodził się 17 czerwca 1928 roku w Szybinie na Ukrainie. Jego rodzina od połowy XIX w. była związana z administrowaniem majątkami hrabiego Józefa Potockiego. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Kijowie, gdzie ojciec pracował w nadleśnictwie lasów państwowych. Po aresztowaniu ojca w 1937 roku został wraz z matką zesłany do Lisiczańska w Donbasie. Po dwóch latach zesłania wrócił do Kijowa, gdzie kontynuował naukę do wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej. W 1943 roku wyjechali z rodziną najpierw do Drohobycza a następnie do Piotrkowa Trybunalskiego gdzie w latach 1945-1950 uczęszczał do liceum imienia Bolesława Chrobrego. W 1951 roku został przyjęty na I rok studiów na Wydziale Mechanicznym Szkoły Inżynierskiej w Częstochowie. Pracę dydaktyczną na Uczelni rozpoczął, jeszcze jako student, 1 kwietnia 1954 roku w Katedrze Mechaniki i Wytrzymałości Materiałów. W 1959 roku obronił pracę magisterską, a w 1970 roku na Politechnice Śląskiej – pracę doktorską. W 1972 roku został powołany na stanowisko docenta, na którym pozostawał do czasu przejścia na emeryturę w 1993 roku. W latach 1972-1987, z roczną przerwą, był dyrektorem Instytutu Mechaniki i PKM. W latach 1989-1993 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budowy Maszyn. W tym czasie uruchomił na Wydziale kierunek studiów organizacja i zarządzanie, który po kilku latach został przekształcony w odrębny wydział.

Zainteresowania naukowe Docenta W. Bachmacza koncentrowały się na zagadnieniach doświadczalnej analizy naprężeń, a w szczególności wytrzymałości zmęczeniowej materiałów i konstrukcji. Z tej dziedziny był promotorem 2 prac doktorskich. Był członkiem międzynarodowego zespołu ds. wytrzymałości i trwałości konstrukcji spawanych. Jest autorem i współautorem ok. 100 publikacji z zakresu wytrzymałości zmęczeniowej i korozyjno – zmęczeniowej stali. Pomimo przejścia na emeryturę jeszcze przez kilka lat kierował instytutowym zespołem naukowym zmęczenia materiałów.

Docent W. Bachmacz aktywnie uczestniczył w pracach Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. W latach1988-1992 był przewodniczącym Zarządu Oddziału, a w latach 1980-1984 członkiem Zarządu Głównego.

Za wyróżniającą się działalność dydaktyczno-wychowawczą został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej; otrzymał również 4 nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Jego rozległa wiedza, bogate doświadczenie, troska o dobro Uczelni, rzetelność i rozwaga w podejmowanych decyzjach, umiejętność współpracy i kierowania zespołami ludzkimi zapewniły mu powszechne uznanie, głęboki szacunek i szczerą sympatię zarówno kolegów jak i wychowanków.

Mimo, że w karierze zawodowej osiągnął tak wiele to Jego droga życiowa była trudna i wyboista. Chłopięce lata spędzone w sowieckiej Ukrainie w czasie „wielkiego głodu” i niemieckiej napaści pozostawiły trwały ślad w Jego psychice, ale również zahartowały Go i uodporniły w dalszych zmaganiach z przeciwnościami losu i życiowymi tragediami. W 1998 roku stracił jedynego syna Tomka, młodego i cenionego lekarza, który zmarł nagle pozostawiając rodziców w nieutulonym bólu. W 2017 roku, niemal dokładnie pięć lat temu nieubłagana śmierć równie niespodziewanie zabrała Jego żonę. Gdy pozostał sam Jego radością były sukcesy odnoszone przez synową Agnieszkę i wnuka Michała. Dzięki nim przetrwał ostatnie lata swojego życia. Ale również wówczas nie tracił zainteresowania problemami uczelni oraz losami kolegów, którzy w miarę możliwości starali się dopomóc Mu w trudnych chwilach. Przez wiele lat spotykał się z pracownikami i seniorami na corocznych wieczerzach wigilijnych organizowanych w instytucie a później w katedrze Mechaniki i PKM.

Żegnając Docenta Bachmacza, składamy rodzinie pogrążonej w żałobie szczere wyrazy współczucia i zapewniamy, że na zawsze pozostanie w naszej pamięci jako niezwykle uczciwy i życzliwy ludziom Człowiek, wspaniały dydaktyk i naukowiec, a dla nas serdeczny i nieodżałowany Kolega i Przyjaciel.

Niech spoczywa w pokoju.